Tot ik zo midden dertig was, leed ik aan hevige migraine-aanvallen. Op het hoogtepunt was het bijna wekelijks raak. Als je het niet kent, is nauwelijks voor te stellen hoe pijn dat doet, hoe het je totaal uitschakelt en hoe beroerd je je voelt. Aspirines waren als een pleister op een gebroken been. De zwaarste medicijnen hielpen niet. Diëten hielpen niet.

Niets hielp.

Neurologen, KNO-artsen, psychologen – niemand kon iets vinden. Ik moest er maar mee leven en hopen dat ik ‘er overheen zou groeien’.

Ik was een piekeraar. En een perfectionist, en een pleaser. Ik wilde het graag goed doen. Ik móest het goed doen. Ik was consciëntieus tot ik er bij neerviel. Mijn zelfbeeld was niet denderend, maar dat was destijds nog geen onderwerp waar de populaire bladen over schreven, dus ik kon geen kant op met mezelf. Ik deed verschrikkelijk mijn best. Had een hoofd vol moeilijke gedachten. En heel, heel vaak hoofdpijn.

Ik ging – ik was inmiddels eind 30 – een opleiding tot counselor doen omdat ik mezelf beter wilde begrijpen. Het liep allemaal niet zo lekker. Ik was uit een lange relatie gestapt, kon mijn draai in mijn werk totáál niet vinden, ik voelde me op drift… En sinds het plotselinge overlijden van mijn moeder (toen ik 24 was) was de vraag die mij nog het meeste bezig hield: waar gaat dit leven over? Wat is de bedoeling? Wat doe ik hier?
Mijn counseling-opleiding bracht me heel veel inzichten, maar nog steeds niet tot de kern. Langzaam aan begon ik te begrijpen dat ik die ook niet zou vinden als ik maar bleef nadenken.

Wat ik nu weet, begreep ik nog niet toen ik besloot me aan te melden voor een introductiecursus Zenmeditatie, ruim 10 jaar geleden. Het was meer ‘baat het niet dan schaadt het niet’ – en op mijn opleiding leek iedereen te mediteren dus ik wilde nou ook wel eens weten hoe of wat.
Niet de eerste les, en ook niet de tweede. Maar heel geleidelijk aan, brak het wolkendek van mijn denken open. Heel af en toe belandde ik even in de stilte. Verloor ik besef van tijd en ruimte. Was ik niet meer zo één met dat stoffelijke lichaam en die verkrampte denkgeest, die verhalenmachine die maar doorgaat met problemen bedenken en verergeren.

Ik hervond mijn ziel. Ik realiseerde me hoe ik de stilte had gemist. Hoe alleen de stilte toegang geeft tot de diepste wijsheid, die met die overspannen denkgeest niets te maken heeft. Ik ging ontspannen. Niet benen-onderuit-met-een-wijntje-op-de-bank ontspannen. Maar diep van binnen, verwelkomen van mijn ziel, mijn wezen, mijn ware zelf – ontspannen. En passant raakte ik verlost van mijn migraine. Het was alsof de permanente kramp in mijn hoofd eindelijk kon verzachten.

Dit, lieve lezer, is een beoefening die altijd doorgaat. Perfectie bestaat niet, ook niet in, zéker niet in Zenbeoefening, mindfulnesstraining, spirituele beoefening. Elke dag opnieuw, elk momént opnieuw kunnen we kiezen tussen slapen of wakker zijn, in de razende trein zitten of stilstaan, op de automatische piloot staan (die dénkt dat hij wakker is) of bewust aanwezig zijn in het moment.
Door me te laten leiden door de grote vragen die me niet meer los lieten sinds de dood van mijn moeder, (her)vond ik mijn ziel en mijn zieledoel.

Wat ik leerde deel ik heel graag met jou. Heel veel hiervan zit in mijn online training Meer rust in je hoofd, en het bijbehorende boek.
Je kunt les 1 nu tijdelijk gratis bekijken (als je nieuwsbriefabonnee bent) – dóe dat gewoon, kijk wat er voor jou in zit. Misschien haal je er al zoveel uit dat je voorlopig vooruit kunt. Misschien raakt het een snaar en wil je gewoon de hele training volgen. Allemaal goed. En als je vragen hebt, of iets kwijt wil, mail me dan. Je krijgt altijd antwoord.