Had jij na de vakantie zin om weer te beginnen? Met je werk, met de routines die bij je leven horen? Een beetje geen zin is volgens mij heel normaal, net na de vakantie. Die totale vrijheid weer inleveren is voor de meesten van ons toch even jammer. Maar er echt als een berg tegnopzien is wat anders.
Bij ons thuis was vroeger weinig begrip voor ‘geen zin’. ‘Dan maak je maar zin’ zei mijn moeder dan.
Persoonlijk denk ik dat je ‘geen zin’ serieus moet nemen.
Natuurlijk kan het soms nodig zijn om ‘zin te maken’ – je aangifte OZB moet nou eenmaal op tijd ingediend wil je geen boete krijgen, om maar wat te noemen. Maar tegelijkertijd loop je een belangrijk signaal mis als je jezelf telkens bij de lurven grijpt en het gevoel van ‘geen zin’ niet serieus neemt.
Ik ervoer het zondagavondgevoel echt in mijn lijf.
En het lijf liegt niet.
Die brok in mijn keel gaf feilloos aan dat ik me op mijn werkplek niet duidelijk en overtuigend uit durfde te spreken, bijvoorbeeld. En een ‘onvrij’ gevoel op de borst – hoe duidelijk kan een signaal zijn!
Destijds deed ik niet wat ik werkelijk wilde.
Ik wist ook nog niet zo goed wat ik wilde. Wist bovendien niet precies hoe ik er achter moest komen wat ik wilde. Dus deed ik maar wat verstandig was – of leek. En voelde me tamelijk ongelukkig.
Volgens mij zijn wij niet op de wereld om ongelukkig te zijn. Het is mijn overtuiging dat het de bedoeling is dat we doen wat ons gelukkig maakt. Gelukkige mensen zijn blije mensen, met ruimte in hun hart om te delen, anderen te helpen en lief te hebben.
Dus het gevoel van ‘geen zin’ mag je gewoon serieus nemen, zeker als het gaat over je werk, en hoe je je leven vorm geeft.
Geen zin is een hele belangrijke indicator van wat je ziel beweegt.
De ‘dan maak je maar zin’-ethos van onze ouders begrijp ik, het idee dat we ons de luxe van gemekker niet kunnen veroorloven. Maar ik geloof niet dat als iedereen doet waar hij zin in heeft, de halve wereld op z’n gat op het strand ligt en taartjes eet.
Ik weet zeker dat, als jij kunt doen waar je blij van wordt, je energiepeil op orde is en je je dus wel degelijk gaat inspannen om een zinvolle bijdrage aan de wereld te leveren.
Op jouw manier. Omdat jij daar het aller-blijst van wordt.
Nou ben ik dus ook een kind van de ‘dan maak je maar zin’-generatie, dus dit gaat bij mij ook nog niet altijd vanzelf. Maar ik word er wel steeds beter in. Laatst kreeg ik een mail van een bedrijf met het verzoek of ik direct kon bellen, want ze wilden een workshop en wat zoiets ging kosten. Mijn hart maakte geen sprongetje. In tegendeel, ik herkende het ‘geen zin’-gevoel – ook al sloot het op het oog aan bij wat het doe en zou het ook geld opleveren. Maar ik wist dat ik er niet blij van zou worden. Dus ik heb gewoon nee gezegd.
Als je doet waar je zin in hebt, doe je wat goed voor je is en waar je goed in bent. Waar je voor op deze wereld bent. En dus wat deze wereld nodig heeft.
Zo, da’s wat anders dan plichtsbesef en arbeidsethos.
Het geen zin-gevoel is een wegwijzer van je ziel, en het onderzoeken waard. Je lijf kan je heel wat vertellen, als je luistert.
