Het is niet voor het eerst dat ik het zeg: we zijn overlevers. Dat wij hier nu zijn, betekent dat onze voorouders fantastische overlevers waren. En dus dat het overlevingssysteem in ons brein geweldig goed ontwikkeld is.
Een beetje té.

Geheel volgens het better safe than sorry-principe gilt het vaak moord en brand, ook al wordt er niet gemoord en staat er niets in brand. Iets dat lijkt op eng, of gedachten aan eng, rekent het systeem ook goed. Daar wordt het, zeg maar, ook voor wakker.

Veilig, dat betekent: beheersbaar, controleerbaar, vertrouwd. Daarom hechten we zo aan de status quo. Ook al bevalt die matig of niet: hij is bekend en dus allicht beter dan het totáál onbeheersbare oncontroleerbare onvoorspelbare onvoorstélbare onbekende.

Voilà in een notendop waarom het zo verdomde moeilijk is om iets los te laten, ook al weet je dat ’t moet, vooral vóórdat je weet wat er voor in de plaats zal komen.
Je ego-brein heeft daar helemaal niets mee. En zal er alles aan doen je ervan te weerhouden. Met doemscenario’s (“Iedereen zal je haten!”), bagatelliseren van de noodzaak (“Je hebt het soms toch ook heel leuk samen?”), voorstellen van halfbakken alternatieven (“Je zou tijdelijk apart kunnen gaan wonen”) en zielig doen (“Wat moet je dan straks helemaal alleen? Je zult verschrikkelijk eenzaam zijn en nooit meer iemand vinden!”).

Wat je nodig hebt, is moed. Maar hoe kom je daar in vredesnaam bij, als de angst door je lijf giert? Als de moed je in de schoenen zinkt als je alle angst-alternatieven voor de zoveelste keer de revue laat passeren?

Dit kan je helpen de moed te vinden om te gaan waar je ziel je leidt:

1. Je te realiseren dat waar je dénkt moed uit te kunnen putten, namelijk de situatie beheersbaar en controleerbaar zien te krijgen, onmogelijk is of op zijn best tot een ongewenst resultaat leidt. Om te groeien moet je uit je comfortzone. Waar je naartoe gaat kun je per definitie nog niet voor je zien omdat het per definitie anders zal zijn dan wat je al kent. De vrije val hoort er bij. Punt.

2. Je angst niet meer uit de weg gaan. Het angstgevoel op zichzélf jaagt angst aan. Zolang je om die hete brij heen draait, zit je vast. Er zijn meditatie-oefeningen die je kunnen ondersteunen om angst te leren verdragen. Wanneer je eenmaal (bewust!) de ervaring hebt opgedaan dat je het gevoel van angst kunt verdragen, hoeft angst je niet meer te weerhouden om te doen wat je moet doen.

3. Heel veel compassie met je angst te hebben. Wees de begripvolle, ondersteunende (maar niet weeklagende!) volwassene die je innerlijk kind nodig heeft. Sla jezelf niet om de oren omdat je bang bent. Je hoeft helemaal niet dapperder en onverschrokkener te zijn dan je bent. Je bent kwetsbaar – Welcome to the human race.

4. De veilige bodem die je zoekt niet buiten maar binnen te zoeken. Natuurlijk, steun van buiten is fijn en welkom; je hoeft niet altijd alles alleen te doen. Maar je krijgt begeleiding van binnenuit, van je eigen ziel, als je kunt luisteren. En als je die stem eenmaal kunt horen en vertrouwen, is dat je bron van wijsheid, en de bodem die er altijd voor je is.

Ik weet, het is makkelijk om zo’n puntenlijstje te geven, maar ik weet dondersgoed dat het nog niet zo simpel is om dit te doen. Je gedachtenpatronen en omstandigheden kunnen een onontwarbare kluwen lijken waar je je maar lastig uit kunt bevrijden. Als het zo simpel was, deden we het toch vanzelf? Soms helpt het om een tijdje begeleid te worden. Iemand naast je te hebben die je helpt om je koers te vinden en vast te houden. En compassievol te zijn als het jou zelf niet lukt. Helderheid te scheppen waar je ‘m even niet meer ziet.
Als jij voelt dat je ziel je in beweging wil hebben maar merkt dat angst en twijfel je op je plaats houden, kun je beginnen met een vrijblijvend en kostenloos gesprek aan te vragen. Dan kijk ik met je of ik je verder kan helpen, en hoe. Onderaan de pagina vind je het aanvraagformulier.