Gezakt voor een tentamen, relatiestatus ‘it’s complicated’ en geen geld voor nieuwe kleren omdat ze op het moment weinig verdient en ze een therapeut betaalt om een trauma uit haar verleden te verwerken. Ze voelt zich een mislukkeling, vertelt ze me via skype.
Ik zie iets heel anders.
Een prachtige jonge vrouw die haar spiritualiteit ontdekt heeft en, hoe pijnlijk ook, alleen nog maar trouw kan zijn aan zichzelf. Met grote heldenmoed ziet ze al haar pijn, haar blokkades en schaduwen onder ogen. Elke dag ondervindt ze hoe lastig dat vaak is, hoe ingewikkeld de bijbehorende keuzes soms, en hoe eenzaam dat kan zijn. Want lang niet iedereen begrijpt waar ze nou precies naar luistert.
Zij zelf vaak ook niet.
‘Mislukt’ zou ze zijn als haar zielsmissie was: sticht voor je 30e een gezin, heb een eigen huis en een goedbetaalde baan en zit met kerst met de hele familie onder de boom. Aan geen van die ‘voorwaarden’ voldoet ze. Nu niet, en misschien wel nooit. Maar als haar leven er zo uitzag, wat was er dan precies gelukt?
Zou het kunnen zijn dat de maatschappelijk aanvaarde versie van ‘lukken’ en ‘normaal’, met veiligheid en controle te maken heeft? Dat je daarom bewust of onbewust zelf óók een versie daarvan hebt opgeslagen als mission accomplished?
Maar veiligheid en controle zijn geen zielendoelen. Dat zijn egodoelen. Het ego heeft als missie: overleven. En overleven doe je – volgens de wetten van het ego – het beste in veiligheid, in controleerbare omstandigheden.
De ziel weet wel beter.
Te controleren valt er maar weinig, maar als je ziel je kompas mag zijn, komt het altijd goed. Dan ben je altijd goed. Dan hoef je namelijk jezelf niet langs welke externe maatstaf dan ook te leggen. Dan is het enige dat telt: luisteren naar de innerlijke fluisteringen, en daar trouw aan zijn. Die fluisteringen zullen je nooit iets lelijks influisteren. Die zullen je nooit het ‘slechte’ pad op leiden. Natuurlijk niet! Je ziel is immers jouw puurste, meest nobele en spirituele zelf.
Dat je soms pijn tegen zult komen, wil niet zeggen dat je fout zit, vaak in tegendeel. Wanneer je pijn kunt helen, komt jouw mooiste, heelste, stralendste versie tevoorschijn. Die keuzes durft te maken die misschien niet lijken op die van anderen. Waarom zouden ze ook? Daarvoor ben je niet hier ;-).
Niets mis overigens met je veilig en geliefd voelen, hoor. Maar ook dat kan er voor jou anders uit zien dan voor een ander. En bovenal: de liefde die je zoekt, die ben je zelf.
Mooi! Het doet me denke aan het gedicht van Symborska. Je kent het vast. Zo niet dan hierbij een vertaalde versie:
Een ziel heb je zo nu en dan.
Niemand heeft haar ononderbroken
en voor altijd.
Dagen en dagen,
jaren en jaren
kunnen zonder haar voorbij gaan.
Soms verwijlt ze alleen in het vuur
en de vrees van de kinderjaren
wat langer bij ons.
Soms alleen in de verbazing
dat we oud zijn.
Zelden staat ze ons bij
tijdens slopende bezigheden
als meubels verplaatsen
en koffers tillen
of een weg afleggen op knellende schoenen.
Bij het invullen van formulieren
en het hakken van vlees
heeft ze doorgaans vrij.
Aan een op de duizend gesprekken
neemt ze deel,
maar zelfs dat is niet zeker,
want ze zwijgt liever.
Wanneer ons lichaam begint te lijden en lijden,
verlaat ze stilletjes haar post.
Ze is kieskeurig:
ze ziet ons liever niet in de massa,
walgt van onze strijd om maar te winnen
en van ons wapengekletter.
Vreugde en verdriet
zijn voor haar geen twee verschillende gevoelens.
Alleen als die twee zijn verbonden,
is ze bij ons.
We kunnen op haar rekenen
wanneer we nergens zeker van zijn,
maar alles willen weten.
Wat materiële zaken betreft
houdt ze van klokken met een slinger
en van spiegels, die vlijtig hun werk doen,
ook wanneer niemand kijkt.
Ze vertelt niet waar ze vandaan komt
en wanneer ze weer van ons verdwijnt,
maar lijkt zulke vragen beslist te verwachten.
Het ziet er naar uit
dat net als wij haar
zij ons ook
ergens voor nodig heeft.
Mooi Marion!