Het jij het gevoel dat je altijd rekening met anderen aan het houden bent? Je partner, je kinderen, je ouders misschien. Dat je zelden kiest, puur en alleen omdat jíj het zo wil?
En dat ben je soms echt verschrikkelijk zat. Dat ge-please altijd.
Maar als je dan probeert te bedenken wat je zou doen als je écht deed wat jíj wil… dan weet je het eigenlijk niet.
Zo gewend ben je om rekening te houden met alle wensen en verlangens van iedereen om je heen, dat je geen flauw idee hebt wat je zelf eigenlijk wil.
‘Het maakt me geloof ik ook niet zo heel veel uit’, zei een klant laatst tegen me.
Maar toen ik doorvroeg bleek het wel degelijk uit te maken. Ze werd heus wel kriegel van het zich altijd maar aanpassen. Alleen, ze wist totaal niet meer wat ze wilde.
Hoe ze haar eigen kompas kon lezen, en er op kon varen, dat was ze vergeten.
Veel vrouwen zijn ergens onderweg vergeten wat ze willen.
Ik wist ook heel lang niet wat ik wilde.
Toen mijn leertherapeut mij eens vroeg wat ik als kind dan wilde, zei ik: ‘Ik wist helemaal niet dat je iets kón willen.’
Dat was vroeger niet de bedoeling. Mijn wil deed er niet toe, ik moest gewoon luisteren naar mijn ouders.
Dus ik leerde pleasen. Ik leerde mijn voelsprieten heel gevoelig af te stellen zodat ik precies wist wat er van me verwacht werd, en daar aan te voldoen.
‘Willen’ heb ik mezelf stukje bij beetje weer aangeleerd.
Of beter nog – wensen. Verlangen. Diep van binnen voelen dat iets de moeite waard is in mijn leven, dat ik er blij van ga worden, dat het mooi gaat zijn en dat, nou ja, dat ik het wil, dus.
Dat betekende ook, dat ik er soms achter kwam dat een eerder gemaakte keus niet meer paste.
Soms is dat de consequentie van het opnieuw ontdekken van je wensen en verlangens.
Dat kan beangstigend zijn. Want dat pleasen leverde je iets op. Namelijk: erbij horen. Niet afgewezen worden. Aardig gevonden worden. Een prettig, makkelijk, flexibel mens.
En als je ineens iets anders gaat doen, je hart (of ziel) gaat volgen, dan snapt niet iedereen je meer. Sterker nog, niet iedereen vindt je meer aardig.
Onlangs sprak ik een vrouw die me beschroomd vertelde dat ze aan haar hele leven twijfelde. De keuzes voor partner, gezin, werk… het leek niet meer te kloppen. Ze was zich aan het ontwikkelen, en haar omgeving groeide niet mee.
Maar die twijfel maakte haar vreselijk angstig. Want moest ze dat dan allemaal opgeven? En voor wat, precies? Dit was immers haar hele leven? Dit was toch wie ze was en hoe iedereen haar kende? Maar het knagende gevoel ging ook niet weg.
To know what you prefer instead of humbly saying Amen to what the world tells you you ought to prefer, is to have kept your soul alive
– Robert Louis Stevenson
Ik ben die vrouw geweest. Rond mijn 30e stond ik op het punt mijn hele leven op te blazen: partner, werk, woonplaats. ‘Misschien een beetje veel om allemaal tegelijk op de schop te nemen’, zei een vriendin voorzichtig.
En dat vond ik ook.
Ik was doodsbang.
Maar ik deed het toch.
Ik blies mijn hele leven op. Ik kon niet anders. Nou ja, dat kon wel, maar de innerlijke onrust dreigde me op te vreten. Ik wist niet precies waar het over ging, alleen maar dat ik weg moest, dat alles anders moest. En dat er geen ontkomen aan was.
En waar ik bang voor was gebeurde ook. Niet iedereen begreep mijn keuze. En sommige mensen vonden me ronduit naar, om wat ik deed. Ik verloor vrienden. Niet veel, en niet de mensen die er werkelijk toe deden. Dus.
Waar ik precies heen ging, wist ik ook nog niet.
Want dat is vaak met onze (ziels)verlangens; ze openbaren zich niet direct als een kant-en-klaar plan met punt voor punt de stappen uitgelegd en het eindplaatje helemaal helder.
Dus ga er maar aan staan. Die stem van de ziel horen, verstaan, vertrouwen én volgen.
Veel veiliger om het bij het oude te laten.
En dat is precies waar dit over gaat.
Veiligheid versus verlangen.
Hoe doe je dat nou toch in ‘s hemelsnaam?
Alles afbreken, alleen maar omdat je onrust voelt en vage verlangens hebt?
Alles bij het oude laten, terwijl je gek wordt van je eigen onrust, geïrriteerdheid, onvrede, dadendrang?
Stel je voor dat het zo zwart wit niet hoeft te zijn.
Dat je je niet blind in de afgrond hoeft te gooien.
Maar dat je ook niet af hoeft te zien van je verlangens en je verdere leven moet slijten met ‘had ik maar’ gevoelens.
Ik kan je helpen.
We kunnen eens verkennen of ik je een tijdje op je pad kan begeleiden in een coachingtraject. We maken eerst persoonlijk kennis – vrijblijvend uiteraard. Om te zien of we een match zijn, en hoe mijn begeleiding er uit zou zien en wat dat van jou vraagt.
Voel je dat je verlangens staan te dringen, en zich niet meer terug in de fles laten stoppen?
Voel je dat deze blog over jou gaat?
Dit kun je doen:
Je maakt een afspraak voor een persoonlijke kennismaking (via zoom) die je tot niets verplicht, maar die je zeker al een hoop inzicht en opluchting zal opleveren. Als ik je niet verder kan helpen, hoor je dat zeker van me. Als ik dat wel kan, dan doe ik je een voorstel. Daar kun je dan nog steeds nee op zeggen.
Via deze link kun je in mijn online agenda.
Tot gauw!
