Vanavond ga ik eten met mijn hartsvriendin. We kennen elkaar al vanuit de box. Zij leerde me lopen.
We zien elkaar niet meer zo vaak – werk, afstand, besognes – ach, het leven. We houden elkaar ook niet meer zo minutieus op de hoogte van ons dagelijks leven, zoals toen we tieners waren.
Dat maakt voor de warmte en onvoorwaardelijkheid niet uit. Ik hou van haar precies zoals ze is, en wat ze ook doet of laat. En dat is het. Zo simpel.
Heb jij zo’n goede vriend of vriendin? Iemand die jou laat zijn wie je bent, misschien wel eens een spiegel voorhoudt maar nooit op een valse manier? Iemand die je aanvoelt, je waardeert en accepteert? En voor wie jij omgekeerd precies hetzelfde bent en doet?
Misschien is het ook wel je broer of zus, je moeder, een tante of een buurvrouw. Maar er is vast iemand in je leven, en misschien zijn het er wel meerdere, voor wie je er gewoon bent. Iemand voor wie je oprecht blij en trots bent als ze succes heeft. Die je bemoedigend en troostend toespreekt als het haar minder gaat. Naar wie je gewoon maar luistert als dat nodig is.
Wat je nooit zou doen, is haar een stomkop noemen als ze miskleunt. Je zou haar nooit een vrije dag ontzeggen als ze dat nodig had om bij te komen. Je zou haar nooit voortdurend op haar tekortkomingen wijzen, in plaats van haar te waarderen om wat ze allemaal wél doet. Je zou nooit aan haar goede intenties twijfelen. Je zou nooit zeggen dat ze zich moest schamen. Je zou haar nooit vermanen zich niet aan te stellen, niet te zeiken, niet te voelen wat ze voelt.
En waarom doe je dat wel bij jezelf? Waarom is het o.k. om jezelf inwendig hard aan te pakken, nooit goed genoeg te vinden, zelfzorg te ontzeggen, schaamte aan te praten? Waarom mag inwendig de zweep erover? Waarom mag je jezelf ondermijnen, afbreken, genadeloze kritiek leveren en afvallen?
We kennen ze allemaal, die strenge inwendige stemmen – al hoort de één ze frequenter dan de ander. Ze mogen vaak ongehinderd hun gang gaan.
Hoe kan dat toch?
Twee belangrijke oorzaken kan ik je noemen.
– Je bent er mee opgegroeid. Opvoeders en onderwijzers hebben er van oudsher een handje van om opgroeiende kinderen te wijzen op wat ze – nog – niet goed doen. Die stemmen hebben we, vaak onbewust, geïnternaliseerd en klinken nu als onze eigen stem.
– Je bent het je niet bewust (ja, nu ik er over begin sta je er bij stil). Ze zijn er al zo lang, je kent ze zo goed, je bent er aan gewend. Bovendien zijn we sowieso niet zo gewend om werkelijk aandacht te besteden aan de inhoud van onze eigen gedachten. Die zijn er gewoon. Ze houden ons ongevraagd en onbevraagd de godganse dag bezig en zelden komt het in ons op dat we de inhoud in twijfel kunnen trekken of onze aandacht anders en elders kunnen richten.
Zou het niet heerlijk zijn om je eigen beste vriendin te zijn? Om die oordelende, strenge stem te vervangen door die milde, begripvolle, waarderende, aanmoedigende stem, die je óók hebt? (vraag maar aan je beste vriend(in).
Zullen we dat afspreken? Zodra je merkt dat intern de zweep er weer overgaat, stop even. Adem drie keer rustig in en uit. Nodig die andere stem uit. Wat zou je op dit moment tegen je beste vriendin zeggen? Het wordt tijd om dat tegen jezelf te zeggen!
Veel mildheid gewenst deze week, en laat me weten hoe dit bij jou speelt!
Beste Karin, dank voor je mooie blog. Precies op het moment waarbij ik het kon gebruiken. Grappig is, dat toen ik je verhaal aan het lezen was, direct moest denken aan mijn lieve vriendinnen. Hoe geweldig ze zijn en hoe een bofkont ik ben, dat ze mijn vriendin zijn…..en dan komen we gelijk bij mijn valkuil! Heel goed voor de anders zorgen, klaar staan en verrassen. Maar op dit moment, zo met de feestdagen in het vooruitzicht merk ik dat er maar een paar vriendinnen zijn, die er ook zo voor mij zijn. Ik neem je boodschap mee…..ook voor 2016!
Dank en ik blijf je volgen. Veel liefs Sandra
Beste Karin,
Dank voor je blog. Dat was net wat ik vandaag even nodig had.
Hartelijke groeten,
marion
Mooi Sandra!
Fijn Marion, heel graag gedaan!
Hallo Karin.
Good timing. O zo herkenbaar ! Want je komt onherroepelijk een keer in de situatie dat je er alleen voor staat. Als je vriendin ernstig ziek is of er niet meer is.
Dank voor deze mail !
Zal het regelmatig teruglezen en ter harte nemen.
🙂
Een blog om regelmatig weer te lezen om het je uiteindelijk eigen te maken.
Ja mooi, dank je Nely, dat is wat ik iedereen gun 🙂
Hallo Karin,
Exact wat er speelt op dit moment in mijn leven. En om het me nu echt te leren heeft het leven me zelfs mijn enige echte goede vriendin ontnomen, zodat ik het echt zelf moet gaan leren doen. Ik heb genoeg lieve mensen om me heen, maar echt niemand kan mij begrijpen zoals ik dat zelf nu leer te doen. Niemand kan mij geven wat ik denk nodig te hebben, dat kan ik alleen zelf. Ik weet het, maar het doen, dat is nog even een ander verhaal. Een heel proces, soms enorm eenzaam, tot ik weer even echt dicht bij mezelf kom en denk, wat ben ik toch een goede vriendin voor mezelf! Die momenten laten groeien en vermenigvuldigen is mijn doel. Helaas blijft die boze en beschuldigende stem aanwezig en die zal waarschijnlijk ook nooit helemaal weg gaan. Er tegen in praten met liefde en compassie voor mezelf is wat ik dan het beste kan doen. Met name rond mijn hormonale dagen waarin echt alles schommelt als een gek is het erg lastig om lief voor mezelf te blijven. 3 kleine kinderen om voor te zorgen, overgang die al in volle gang is en een partner die op dit moment een enorm onregelmatig leven leeft. Ik blijf overeind en vind steeds weer de kracht om verder te gaan, maar wat doe ik? Mezelf afbranden en uitfoeteren op momenten dat het geheel logisch gezien even echt niet meer gaat. Dan verwacht ik eerst dat de buitenwereld dan maar lief voor me moet gaan zijn, maar helaas, die trappen daar niet in. Alleen als ik het zelf kan en doe, dan volgt ook de wereld buiten mij. Ik heb het al vaak mogen ondervinden, in mijn eigen kracht zijn en merken dat de wereld buiten mij daar ook erg blij van wordt, maar toch trap ik er steeds weer in, steeds weer die stem die sterker is dan ik op dat moment. Wat ik wens voor mezelf is dat ik juist op die momenten lief leer zijn voor mezelf en zeg, meisje, je doet wat je kan, je hebt even niet meer in huis, laat het even lekker gaan en zorg goed voor jezelf. Morgen is er weer een nieuwe dag.
Zo dit had ik even nodig. Dank voor je mooie blog.
Lieve groet, Ilka
Dat proces beschrijf je heel mooi Ilka. En wat je zegt, het zijn juist die momenten waarop je het even niet op kunt brengen, dat die vriendelijke stem het hardst nodig is.
Mooi om dit zo te lezen. Ik ben al heel wat vriendinnen verloren waarvan ik dacht dat we maatjes voor het leven zouden zijn.
Nu heb ik al een tijd geen behoefte meer aan nieuwe vriendschappen want ik ben inmiddels mijn eigen beste vriendin en die is betrouwbaar, eerlijk, fijn gezelschap, spiritueel, zorgzaam en warm. Deze vriendin veroordeeld niet en ik raak haar nooit meer kwijt.
Wat fijn dat je die vriendin gevonden hebt Anna!