Veel van mijn klanten zijn buitenbeentjes. Soms openlijk, soms heimelijk.
Vrijwel geen één vindt dat leuk.
Ze zijn de eerste in de familie die gingen studeren. De eerste die geen kinderen kreeg. De eerste die niet voor haar 30e gesettled was, die meerdere relaties verbrak, besloot niet te trouwen, ging studeren, of juist niet. Brak met de kerk, buddhist werd, of reikimeester, of anarchist. Of die wel eerst alles braaf volgens de verwachtingen deed, maar vervolgens na d’r 40e alles op z’n kop zette (scheiding, carrière opgeven, uit de kast komen – noem het maar)
Zelf heb ik ook heel veel van die misfit-vinkjes.
En waar je je aan de ene kant soms een ware geus kunt voelen, is het ook verdomde eenzaam.
Je familie snapt je niet. Of veroordeelt je. Of is bang dat het nooit goed met je zal komen en komt voortdurend met ongevraagde dwingende adviezen.
Bij sommigen loopt het echt goed fout en is er (bijna) geen contact meer. Of in elk geval geen verbinding.
Dat doet pijn. En je vraagt je misschien af of het het allemaal waard is.
En tegelijkertijd: je kunt niet anders.
Want je bent trouw aan jezelf. Waar je dat misschien jaren lang niet was, begon het ergens te dagen. Die beslissingen (ik ken ze!) voelen soms als een sprong in een afgrond – met zeer ongewisse afloop. En toch moest je het doen.
Want het buitenbeentje, de misfit, heeft een breekijzerfunctie. Bij jou stopt het. De codes die generatieslang in de familie werden doorgegeven. De wetten, de normen, de verboden.
Dat is een superbelangrijke functie.
Vaak gaat het om intergenerationeel trauma, waar jij een streep onder probeert te zetten – of je je dat nu bewust bent of niet.
Nou, lekker dan! Zul je misschien zeggen. Daar ben ik dan mooi klaar mee. Ik neem de ene na de andere moeilijke beslissing, ga door diepe dalen, en het wordt me nog eens niet in dank afgenomen ook.
Nee. Want familieleden die nog niet zover zijn, vinden jou een veel te lastige spiegel om in te kijken.
Dus hou maar op met bevestiging zoeken.
Wat je wel kunt doen:
1. Weet dat er heel veel van die ‘breekijzers’ rondlopen, met dezelfde gevoelens als jij
2. Zoek ze op, zoek steun bij elkaar (ben je al lid van mijn Facebook groep?)
3. Maak het jezelf niet onnodig moeilijk: zoek ook hulp als jouw weg wel erg onbegaanbaar wordt. Soms is één gesprek al zo verhelderend.
